Δηλαδή η χούντα πως ήταν?

Έχετε παρατηρήσει ότι όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό στη χώρα μας, έχουν αρχίσει και γίνονται σύνθημα και πανό από οπαδούς ποδοσφαίρου? Ναι λοιπόν... Δεκάδες χιλιάδες φίλαθλοι εξέφρασαν το σαββατοκύριακο την οργή τους για την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα. Σε όλα σχεδόν τα γήπεδα ακούστηκαν συνθήματα κατά της κυβέρνησης!
Πολιτικοί λαμόγια, βουλή των βολεμένων, θα σας πνίξει η οργή των εξεγερμένων.
Δεν σε θέλει ο λαός, παρ’ την τρόικα και μπρος.
Κάτω η χούντα του Μπατσόκ.
Κάποια από τα πανό που αναρτήθηκαν στις κερκίδες! Άμεσος μετά το τέλος του αγώνα Παναθηναϊκός – Εργοτέλης έξω από το γήπεδο ασφαλίτες και αστυνομικοί σταματούσαν τα αμάξια που βγαίναν και με βρισιές και ξύλο αναζητούσαν το πανό από το γήπεδο, δηλαδή στην χούντα πως ήταν? Θα μου πεις τότε κάναν και ντου στα σπίτια και έψαχναν, άλλα δε νομίζω ότι απέχουμε και πολύ...
Ένα πανό με πολιτικό περιεχόμενο στο ΟΑΚΑ έγινε αιτία και αφορμή να ξυπνήσουν εφιάλτες χούντας και απολυταρχικών καθεστώτων στην Ελλάδα του 2011. Παράνομες σωματικές έρευνες, παράνομες έρευνες σε αυτοκίνητα, ποινικές διώξεις για ένα πανό που εξέφραζε ό,τι αισθάνεται ο μέσος Έλληνας. Οι πολιτικοί φοβούνται το ποδόσφαιρο. Φοβούνται την αυθόρμητη αντίδραση του οπαδού, φοβούνται τη συγκέντρωση και συνάθροιση στα γήπεδα. Τρέμουν στην ιδέα ότι κάτι που ενώνει τους οπαδούς, και είναι τα χρώματα μιας ομάδας, μπορεί να διευρυνθεί. Τρέμουν στην ιδέα μιας αυθόρμητης και γενικευμένης διαμαρτυρίας και κατακραυγής που θα ξεπηδήσει από τις κερκίδες. Τρέμουν και επιστρατεύουν ό,τι και οι χούντες. Αντί για τα τανκς, έχουν τα ΜΑΤ (και τα ΚΝΑΤ), τις δυνάμεις καταστολής. Το εκτελεστικό όργανο του κράτους δηλαδή. Την αστυνομία που μπορεί πανεύκολα να μετατρέψει μια ειρηνική διαδήλωση σε γενικευμένα επεισόδια, να προβοκάρει, να τορπιλίσει, να φοβίσει, να τρομοκρατήσει. Το θέμα μας όμως είναι πως θα μπορέσεις να ενώσεις αυτόν τον κόσμο σε ένα ενιαίο μέτωπο μαζί με εργαζόμενους και φοιτητές..

οι λούμπεν ξυπνάνε...

Μελαγχολία

Τι άσχημο συναίσθημα...

Τον τελευταίο μήνα, ιδικά και μετά την έναρξη της εξεταστικής δεν έχω καθόλου διάθεση για οτιδήποτε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μαλώσω με κάποιους φίλους/γνωστούς μου και αυτό με έκανε χειρότερα. Ακόμα και τώρα είναι πράγματα που βλέπω και με πειράζουν ενώ δεν θα έπρεπε. Θα μου πεις αυτές οι λεπτομερείς είναι που διαχωρίζουν τους ανθρώπους, αλλιώς θα ήμασταν όλοι ίδιοι. Φοβάμαι ότι αν τους τα πω θα παρεξηγηθούν και πιθανόν να ξαναμαλώσουμε, πράγμα που δεν το θέλω. Όποτε τι κάνουμε? Το αφήνουμε στην άκρη και όποτε το καταλάβουν ή προσπαθούμε να τους το φέρουμε με τρόπο? Εγώ τελικά αποφάσισα να το αφήσω, δεν θέλω να τα ξαναπεράσω, με πονάει αυτό το πράγμα. Κάποια στιγμή θα το καταλάβουν μονοί τους. Ελπίζω..

Ελάχιστα πράγματα με κάνουν να χαίρομε και να νιώθω καλά και ωραία. Όταν βγαίνω με κάποιους φίλους μου, μιλάμε από msn, ακόμα και όταν κατεβαίνω στην σχολή μου και κάθομαι και ας μην κάνω τίποτα ιδιαίτερο, ξεφεύγω από την ρουτίνα και είναι κάτι διαφορετικό. Πιστεύω ότι με το τέλος της εξεταστικής θα είμαι καλύτερα, καθώς ακολουθούν και δυο μεγάλες αλλαγές στην ζωή μου, η μια είναι σίγουρα θετική, η άλλη θα δείξει...

Και ένα τραγουδάκι για κλείσιμο, αν και μελαγχολικό μου αρέσει πολύ.

Hi!

Καλησπέρα!
Σκεφτόμουν καιρό να ανοίξω ένα blog και τελικά το έκανα :)

Χτες το βράδυ ήμουν με μια πολύ καλή φίλη στα εξαρχία και συζητούσαμε για διάφορα.
Κάποια στιγμή καταλήξαμε να μιλάμε για ένα blog που εγράφε παλιά και το έκλεισε. Αφού την προέτρεψα να το ανοίξει πάλι, με ρωτάει εσύ γιατί δεν φιάχνεις ενα?
Και κάπως έτσι έγινε η δημιουργία!
Το όνομα του blog πάλι "dubito de omnibus" σημαίνει "αμφιβάλλω για όλα" στα λατινικά, και μου το πρότεινε μια αλλη φίλη μου, που αν και την εχω δει μια φορα απο κοντα, μιλάμε συχνά απο msn και ελπίζω ότι θα την ξαναδώ σύντομα!

Αυτα τα λίγα για αρχή, θα τα ξαναπούμε :)